Kto dokonuje alienacji rodzicielskiej?

Alienujący rodzic często wykazuje tendencje narcystyczne lub borderline.

Narcystyczne jednostki są najczęściej skupione na sobie, a przede wszystkim wykazują deficyty w zdolności słuchania odmiennej perspektywy innych. Zamiast tego skupiają się na tym, czego sami chcą, myślą, czują i wierzą – bez uwzględnienia pragnień i pomysłów innych.

Alienujący rodzic, który ma wyższy poziom narcyzmu, może dążyć do wykorzystania dzieci, jako broni lub pionków w swojej walce o „zniszczenie” drugiego rodzica. Osoby te często twierdzą, że chronią dzieci przed „złymi” drugimi. Jednakże, wykorzystując dzieci w nieustannej walce, by skrzywdzić drugiego rodzica, często nie zwracają uwagi na to, co leży w najlepszym interesie dziecka.

Zazwyczaj dzieci korzystają z obecności obojga rodziców. Nie odnoszą korzyści – i rzeczywiście mogą zostać skrzywdzeni – gdy jeden z rodziców przedstawia drugiego w bezlitośnie negatywnym świetle. Podobnie, często krzywdzą ich rodzice, którzy walczą o rozwód i po rozwodzie. Są krzywdzeni, gdy rodzice umieszczają ich w środku swoich bitew o władzę. Są krzywdzeni, gdy rodzic wykorzystuje je do realizacji własnego gniewnego planu, ignorując potrzeby dzieci.

Z drugiej strony centralnym elementem zaburzenia osobowości borderline jest emocjonalna nad reaktywność. Te nadmiernie intensywne emocje często wyrażają się, jako gniew.

Oprócz zbyt częstego i zbyt intensywnego pobudzenia emocjonalnego, osoby z tym zaburzeniem często mają trudności z uspokojeniem się. W rezultacie ich cierpienie trwa dłużej niż cierpienie większości ludzi. Pod tym względem mają deficyty odporności emocjonalnej lub zdolności do regeneracji po odczuciu frustracji lub rozczarowania. Mogą, więc narazić się na ryzyko rozwoju własnego wizerunku ofiary, obwiniania innych za to, co się nie powiedzie – co z kolei może umożliwić im prześladowanie innych: „Jestem ofiarą, dlatego mam prawo do karania Ciebie.”

Niektóre elementy zaburzenia borderline mogą stać się oczywiste w sposób, w jaki niektórzy alienujący rodzice zakrzywiają rzeczywistość. Kiedy osoby mają zaburzenie osobowości borderline, często przedstawiają przesadzone oskarżenia przeciwko drugiemu rodzicowi – oskarżenia, które mogą w rzeczywistości być projekcją własnych negatywnych atrybutów (nazywanie drugiego rodzica „samolubnym”, na przykład wtedy, gdy sami faktycznie demonstrują bardziej samolubne zachowanie).

Niektórzy alienujący rodzice mogą również zaangażować się w inny typowy wzór zachowania borderline, nawyk, który terapeuci nazywają rozszczepianiem (ang. splitting). Dzieje się tak, gdy alienujący rodzic zachęca innych do przyłączenia się do swojej strony w walce z rzekomo „złym” drugim, dzieląc rodzinę na nas przeciwko nim.

Osoby z zaburzeniem borderline często wpadają w szał, gdy ktoś ważny dla nich nie da im tego, czego chcą – np. małżonka, który zdecydował się odejść z małżeństwa, być może, dlatego, że alienujący partner nie był w stanie stworzyć zdrowego, kochającego, cechującego się współpracą związku. Ich celem jest, zatem zniszczenie relacji drugiego rodzica z dziećmi. Mogą zachęcać swoje dzieci do przyłączenia się do nich w tej bitwie. Robią wszystko, co mogą, aby pozbawić drugiego rodzica – ich wroga – możliwości dalszego bycia rodzicem.

Wreszcie ci, którzy popadają w ciężką alienację, często mają również nawyki podobne do tych, które występują w antyspołecznym zaburzeniu osobowości. Oznacza to, że kłamią i są w tym dobrzy. Wykonują także działania, które krzywdzą innych, w tym ich dziecko, bez poczucia winy.

 

 

źródło: psychologytoday.com

grafika: pixabay